زما وادۀ په ډېر شور او زوږ سره ترسره شو، خو زما په زړه کې یو داسې راز و چې هېڅ چا پرې خبر نه و. زه د وادۀ نه یوه میاشت مخکې حامله شوې وم، او ما دا خبره له هر چا پټه ساتلې وه، حتی له خپلو مور و پلار نه هم.
د وادۀ په ورځ هر څه عادي ښکارېدل. ما هڅه کوله چې خپل ځان عادي وښیم، تر څو څوک زما له څېرې زما د زړه حال ونه لولي. کله چې نکاح وشوه او زه د خپل مېړه کور ته لاړم، نو زما زړه نور هم بې قراره شو.
د وادۀ په شپه زه د ناوې په جامو کې ناسته وم، او زما زړه په عجیب ډول درزېده. زما مېړه کوټې ته راغی، او د هغه په مخ یو عجیب سنجیدګي وه. هغه زما خواته راغی او ویې ویل:
"نن شپه به زما مور له تا سره ویده شي. هغه دایه ده، او زموږ په کورنۍ کې دا دود دی چې نوې ناوې لومړی ګوري چې څنګه ده!"
دا خبره اورېدل و چې زما روح ووت! زما په تندي خولې راغلې، او زه وډاره شوم. ما سترګې ښکته کړې، او په زړه کې مې دعا کوله چې یو معجزه وشي، او زه له دې حالت نه خلاصه شم.
زما مېړه ما ته وکتل، داسې ښکاره کېده لکه چې هغه زما بې قراري احساس کړې وي، خو هېڅ یې ونه ویل او له کوټې ووت. څو شېبې وروسته، دروازه بیا خلاصه شوه، او زما خواښې کوټې ته داخل شوه.
د هغې مخ جدي و، خو د نرمښت احساس هم ترې کېده. هغه زما څنګ ته کیناسته.
زما زړه ډېر په زور سره ټکونه شروع کړل. ما خپل ساه بنده کړې وه، ځکه وېریدم چې که څه ووایم، نو راز به راته بربنډ شي.
"لورې، وېرېدل مه کوه. دا خو یوازې یو دود دی،" خواښې مسکی شوه او راته ویې ویل، خو زما لپاره دا شیبه ډېره درنه وه.
زه چوپه پاتې شوم. زما زړه غوښتل چې دا شېبه ژر تېره شي.
خو ناڅاپه، زما سترګې د هغې په لاس ولګېدې، او زما سا بنده شوه!
د هغې په لاس یو نښان و، هماغه نښان چې ما د خپلې ماشوموالي د آیې (دایې) په لاس لیدلی و!
زما سترګې له حیرانتیا وغوړېدې. د ماشومتوب پخواني یادونه زما مخې ته راغلې. ما د خپل ماشومتوب ډېر کلونه له خپلې دایې سره تېر کړي وو، خو د وخت په تېرېدو سره، هغه له ما جلا شوې وه.
زه بې اختیاره غږ شوم: "دا نښان... دا خو د زما د آیې (دایې) په لاس هم و!"
خواښې زما لور ته حیرانه وکتل، بیا یې یوه ژوره ساه واخیسته او راته ویې ویل:
"هو لورې، زه هماغه ستا د ماشومتوب دایه یم. ما تا د ماشومتوب پر وخت لویه کړې وه، خو ته به یې نه یادوې. او بله خبره هم درته ووایم... ستا مور هم د وادۀ نه مخکې همدا راز پټ ساتلی و!"
دا خبره چې مې واورېده، نو زما د پښو لاندې ځمکه وښورېده. زه دومره حیرانه او وېرېدلې وم چې هېڅ مې نه شو ویلای.
خواښې زما پر اوږه لاس کېښود او ویې ویل:
"د ژوند ځینې رازونه یوازې په خپل وخت ښکاره کېږي. بس دا یاد ساته، چې هره مور د خپلې لور لپاره هماغه لاره ټاکي، کومه چې خپله پرې تللې وي!"
دا خبره مې واورېده، نو زما له سترګو اوښکې روانې شوې. زه د حیرانتیا، شرم او شکر احساس سره ډوبه شوم.
ځینې وختونه ژوند داسې رازونه لري چې ورسره مخامخ کېدل اسانه نه وي!
---
دا وه مکمله کیسه په پښتو ژبه. هیله ده چې درته خوښه شوې وي! که نورې داسې کیسې غواړې، نو راته ووایه!
تبصرے
ایک تبصرہ شائع کریں