"پرده او حقیقت"

ما ته پیسو سخت ضرورت وه، نو ما پرېکړه وکړه چې خپل پورته کوټه په کرایه ورکړم. څو ورځې وروسته یو شریف او سمبال کورنۍ راغله او ما هغوی ته دغه کوټه ورکړه. د کرایه دار مېرمنه مکمل پرده کوله، او د هغوی ماشومان هم ډېر مؤدب او ښه اخلاق لرونکي ول. دا چې ښه خلک زما په کور کې اوسېدل، ما ته ډېر خوشحالي راکړه.

ژوند معمول سره روان و. یوه ورځ زه تلویزیون کتل، یوه فلم روانه وه چې پکې نامناسب صحنې وې. ناڅاپه، زوی مې په منډه راغی او پرته له دې چې څه ووایي، تلویزیون یې بند کړ. دا چې ما ته ډېر غصه راغله.

"دا څه بې ادبي ده؟ ته نه وینې چې زه تلویزیون ګورم؟" ما په غصه ورته وویل.

زوی مې سترګې ښکته واچولې او ورو یې وویل، "ابا، پورته د کرایه دار چچا ماشومان زموږ سره لوبې کولې. هغوی وویل چې د دوی ابا تلویزیون خرڅ کړی، ځکه چې دا د کور فضا خرابه کوي او الله ناراضه کېږي. په دوی کور کې ټول قرآن اوري یا ښه خبرې کوي. ابا، آیا موږ هم الله ناراضه کوو؟"

دا چې واوریدل، زما لاندې ځمکه وښوېیده. ما فکر وکړ چې زه په خپل کور کې څه ډول چاپېریال جوړوم، چې دا زما خپلو بچو په اخلاقو اغېز کوي. هغه ماشومان، چې د دیني اصولو پابند والدین لري، زما زوی ته د نیکۍ تلقین کوي، خو زه پخپله غافل یم.

هماغه ورځ ما پرېکړه وکړه چې زه باید خپله ژوند بدله کړم. ما تلویزیون کم لیدل شروع کړل او د کورنۍ سره مې ډېر وخت په ښو کارونو تیرول پیل کړل. او تر ټولو مهمه دا، چې ما دا زده کړل چې حقیقت ځینې وخت زموږ مخې ته وي، خو موږ یې نه وینو.

دا کیسه موږ ته دا راښيي چې زموږ عملونه نه یوازې زموږ په ژوند، بلکې زموږ د بچو په تربیه هم اثر لري. که موږ په خپل کور کې ښه چاپېریال رامنځته کړو، نو زموږ ماشومان به هم د نیکۍ لارې ته لاړ شي.