فرحان لويه لور، عايزه، له خپل مېړه زين سره خوشحاله ژوند تېرولو. زين نه يواځې يو ايماندار او ښه سړى و، بلکه يې فرحان او د هغه کوچنۍ لور، حيا، هم خپل کور ته راوستي وو او هغوی ته يې عزت او سکون ورکړى و. هر څه سم روان وو، خو بيا يوه ورځ داسې پېښه وشوه چې ټولو ته د حيرانتيا وړ وه.
يو ماښام زين کور ته راغى، خو د هغه په مخ سنجيدګي او په سترګو کې عجيبه بېچيني وه. عايزې چې وپوښتل، نو زين لږه شېبه چوپ پاتې شو، بيا يې وويل:
"عايزې، ما پرېکړه کړې چې ستا خور، حيا، به زه خپل مسئوليت وګرځوم."
عايزه حيرانه شوه، "څه مطلب؟"
زين يو ژور نفس واخيست او بيا يې وويل، "زه غواړم چې له حيا سره نکاح وکړم."
دا خبره اورېدلو سره، عايزې ته داسې احساس وشو لکه د پښو لاندې ځمکه ترې وتلې وي. هغې خپل مېړه باندې پوره باور درلود او هېڅکله يې فکر نه و کړى چې هغه به داسې پرېکړه وکړي.
فرحان، چې نږدې ناست و، هم د حيرانتيا احساس وکړ. د هغه غږ لږه لړزېده، "زويه، دا څه وايې؟"
زين په نرمۍ سره ځواب ورکړ، "بابا، زه پوهېږم چې دا پرېکړه ټولو ته ناڅاپي ده، خو ما ډېر سوچ پرې کړى. حيا اوس ډېره کوچنۍ ده، او د هغې مور يې يواځې پرېښوده. زه نه غواړم چې هغه د ناوړه حالاتو ښکار شي يا يې ژوند سخت شي. زه وعده کوم چې زه به عدالت کوم او دواړه خويندې به يو شان عزت ورکوم."
د عايزې له سترګو اوښکې وبهېدې. هغې ته پته وه چې زين يو ښه انسان دى، خو دا پرېکړه ورته قبولېدل اسانه نه و.
فرحان ژور سوچ ته لاړ او بيا يې وويل، "زويه، ته رښتيا هم فکر کوې چې دا سم کار دى؟ ايا حيا دې نکاح ته تياره ده؟"
زين سر وخوځاوه، "ما له حيا سره خبرې کړې دي. لومړى وېرېدلې وه، خو ما ورته ډاډ ورکړ چې زه به يې تل عزت او حفاظت کوم. که هغې رضا نه وای، نو زه به هېڅکله دا پرېکړه نه وای کړې."
د څو ورځو له مشورې وروسته، ټولو دا پرېکړه ومنله، او زين له حيا سره نکاح وکړه. که څه هم دا لومړى د ټولو لپاره عجيب و، خو زين دواړو خويندو سره برابر انصاف وکړ او هغوی ته يې يو شان عزت او محبت ورکړ.
د وخت په تېرېدو، فرحان ته هم سکون پيدا شو، ځکه پوه شو چې د هغه لوڼې خوندي او خوشحال ژوند لري. هغه دا حقیقت ومنلو چې تقدير ځينې وخت داسې پرېکړې کوي چې په لومړي نظر عجيب ښکاري، خو په حقيقت کې همداسې پرېکړې د خير او برکت سبب ګرځي.
"عايزې، ما پرېکړه کړې چې ستا خور، حيا، به زه خپل مسئوليت وګرځوم."
عايزه حيرانه شوه، "څه مطلب؟"
زين يو ژور نفس واخيست او بيا يې وويل، "زه غواړم چې له حيا سره نکاح وکړم."
دا خبره اورېدلو سره، عايزې ته داسې احساس وشو لکه د پښو لاندې ځمکه ترې وتلې وي. هغې خپل مېړه باندې پوره باور درلود او هېڅکله يې فکر نه و کړى چې هغه به داسې پرېکړه وکړي.
فرحان، چې نږدې ناست و، هم د حيرانتيا احساس وکړ. د هغه غږ لږه لړزېده، "زويه، دا څه وايې؟"
زين په نرمۍ سره ځواب ورکړ، "بابا، زه پوهېږم چې دا پرېکړه ټولو ته ناڅاپي ده، خو ما ډېر سوچ پرې کړى. حيا اوس ډېره کوچنۍ ده، او د هغې مور يې يواځې پرېښوده. زه نه غواړم چې هغه د ناوړه حالاتو ښکار شي يا يې ژوند سخت شي. زه وعده کوم چې زه به عدالت کوم او دواړه خويندې به يو شان عزت ورکوم."
د عايزې له سترګو اوښکې وبهېدې. هغې ته پته وه چې زين يو ښه انسان دى، خو دا پرېکړه ورته قبولېدل اسانه نه و.
فرحان ژور سوچ ته لاړ او بيا يې وويل، "زويه، ته رښتيا هم فکر کوې چې دا سم کار دى؟ ايا حيا دې نکاح ته تياره ده؟"
زين سر وخوځاوه، "ما له حيا سره خبرې کړې دي. لومړى وېرېدلې وه، خو ما ورته ډاډ ورکړ چې زه به يې تل عزت او حفاظت کوم. که هغې رضا نه وای، نو زه به هېڅکله دا پرېکړه نه وای کړې."
د څو ورځو له مشورې وروسته، ټولو دا پرېکړه ومنله، او زين له حيا سره نکاح وکړه. که څه هم دا لومړى د ټولو لپاره عجيب و، خو زين دواړو خويندو سره برابر انصاف وکړ او هغوی ته يې يو شان عزت او محبت ورکړ.
د وخت په تېرېدو، فرحان ته هم سکون پيدا شو، ځکه پوه شو چې د هغه لوڼې خوندي او خوشحال ژوند لري. هغه دا حقیقت ومنلو چې تقدير ځينې وخت داسې پرېکړې کوي چې په لومړي نظر عجيب ښکاري، خو په حقيقت کې همداسې پرېکړې د خير او برکت سبب ګرځي.
تبصرے
ایک تبصرہ شائع کریں