تور شپه ډېره ژوره شوې وه. د ساعت ستن د درې بجو اعلان وکړ، خو د احمد له سترګو خوب الوتی و. هغه په خپل بستر کې پروت و او چت ته یې کتل. په خاموشۍ کې یوازې د دیوال پر ساعت د ټک ټک غږ اورېدل کېده.
ناڅاپه، د دروازې پر مخ یو نرم ټک شو. د احمد زړه توند تپېده. په دې وخت کې به څوک وي؟ هغه ورو پاڅېد او د دروازې لور ته روان شو. کله چې یې دروازه خلاصه کړه، بهر هیڅوک نه و. خو پر ځمکه یو پاڼه پرته وه. پر دې درې ټکي لیکل شوي وو: "زه ویښ یم!"
د احمد زړه ولړزېد. دا کلمې د ده په خپل لاس لیکل شوې وې، خو هغه ته دا نه وه په یاد چې کله یې دا لیکلي ول.
هغه حیران او پریشان بېرته کوټې ته ننوت، خو کله چې یې مخ واړاوه، احساس یې وکړ چې د بستر پر سر یو څوک پروت دی—دقیقاً د ده خپله بڼه!
ایا دا یو خوب و؟ که په حقیقت کې بل څوک "ویښ" و؟
ناڅاپه، د دروازې پر مخ یو نرم ټک شو. د احمد زړه توند تپېده. په دې وخت کې به څوک وي؟ هغه ورو پاڅېد او د دروازې لور ته روان شو. کله چې یې دروازه خلاصه کړه، بهر هیڅوک نه و. خو پر ځمکه یو پاڼه پرته وه. پر دې درې ټکي لیکل شوي وو: "زه ویښ یم!"
د احمد زړه ولړزېد. دا کلمې د ده په خپل لاس لیکل شوې وې، خو هغه ته دا نه وه په یاد چې کله یې دا لیکلي ول.
هغه حیران او پریشان بېرته کوټې ته ننوت، خو کله چې یې مخ واړاوه، احساس یې وکړ چې د بستر پر سر یو څوک پروت دی—دقیقاً د ده خپله بڼه!
ایا دا یو خوب و؟ که په حقیقت کې بل څوک "ویښ" و؟
تبصرے
ایک تبصرہ شائع کریں