کله چې زه خونې ته داخل شوم، نو زما د سترګو وړاندې منظر زما له تصور څخه بالکل مختلف و. زما مېرمن قرآن په لاس کې نیولی و او ژړل یې، او د زما د ورور عکس ته یې کتل او دعا یې کوله.

زما قدمونه هلته ودرېدل. ما ښه غوږ ونیوه، هغه ویل:
"ورور جانه! ته به تل وایې چې زه به ستا د ورور زړه خپل کړم، خو هغه بیا هم پر ما شک کاوه. کاشکې هغه پوه شوی وای چې ما تل ورسره وفاداري کړې ده. ته تل زما ملاتړ کاوه، خو زما نصیب ته وګوره، نه یوازې تا له لاسه ورکړم، بلکې خپل کور مې هم بایلود!"

زما په بدن کې سنسناټی تېره شوه. حقیقت ته چې مې پام شو، ضمیر مې راباندې دروند شو. ما پرته له کوم ثبوت نه یوازې پر خپلې مېرمنې تور پورې کړ، بلکې د خپل ورور ژوند مې هم واخیست!

زما مېرمنې ما ته وکتل، او د اوښکو د پاکولو په حال کې یې وویل:
"شاید الله تا ته حقیقت ښودلو ته نن دلته راولېږلې. خو اوس هر څه پای ته رسېدلي دي. نه به ورور جان بېرته راشي، او نه به زما پر تا باور پاتې شي."

هغې خپل شیان راټولول پیل کړل، او زه هلته ولاړ وم، لکه د یو مجسمې په څېر. ما په خپلو لاسونو خپل هر څه تباه کړل.

سبق:

شک او غلط تصمیمونه انسان د بربادۍ کندې ته غورځوي. باور او رښتینولي هغه څه دي چې اړیکې پیاوړې کوي.